Ανήκω σε μια γενιά που πέρασε καλά, τουλάχιστον πριν αρχίσει η κρίση.
Οι περισσότεροι από μας περάσαμε ευχάριστα παιδικά χρόνια, ανέμελη εφηβεία, σπουδάσαμε, εργαστήκαμε, κυνηγήσαμε τα όνειρά μας.
Αλλά όντως κυνηγήσαμε τα όνειρά μας; Ας κάνουμε άλλη μια ανασκόπηση στα χρόνια που πέρασαν.
Πολλοί από μας, περάσαμε ευχάριστα παιδικά χρόνια, επειδή μας τα παρείχαν οι γονείς μας.
Πολλοί από μας, σπουδάσαμε, επειδή μας στήριξαν οι γονείς μας, που πλήρωναν τα φροντηστήρια και τα έξοδα που απαιτούσε η σχολή.
Αρκετοί από μας, εργάστηκαν επειδή είτε βρήκαν έτοιμη δουλειά από τους γονείς τους ή λόγω στήριξης των γονιών.
Και τώρα με την κρίση, την ανεργία και τα χαμηλά εισοδήματα, πολλοί από μας, γυρνάνε πίσω στην ομπρέλα προστασίας των γονιών τους.
Πάντα προστατευμένοι και πάντα δειλοί να αντιμετωπίσουμε την οποιαδήποτε αδικία. Εθελοτυφλούσαμε γιατί περνάγαμε καλά, αφήναμε να κυλά ο χρόνος χωρίς να φέρουμε την παραμικρή αντίσταση σε οτιδήποτε σάπιζε και παράκμαζε τις δομές της κοινωνίας μας. Ξέραμε ότι πάντα θα υπάρχει μια προστασία, η προστασία των γονιών.
Οι γονείς ασκούν εξουσία στα παιδιά αλλά παράλληλα προσφέρουν ασφάλεια, σταθερότητα, θαλπωρή. Τα παιδιά, μετατρέπονται σε μικρούς θεούς στα μάτια των γονιών. Οι γονείς, δηλαδή η εξουσία, ανεβάζει τον προστατευόμενο στο βάθρο του βασιλιά.
Από την διαπαιδαγώγηση αυτή,μας έμεινε, ότι η εξουσία μας προστατεύει και ανταμείβει τον υπάκουο, όπως ακριβώς έκαναν οι γονείς. Κάτσε φρόνημα και θα σου πάρω παγωτό, μας έλεγαν.
Δεν αντιστεκόμαστε σε αυτό που μας προστατεύει ή τουλάχιστον έτσι το θεωρούμε.
Μάθαμε ότι δεν πρέπει αντιστεκόμαστε στην εξουσία, όσο άδικη και να είναι, διότι η εξουσία μας αγαπάει, ότι κάνει το κάνει για το καλό μας.
Αξίζουμε οποιαδήποτε τιμωρία, γιατί δεν υπήρξαμε αρκετά καλοί μαζί της.
Είμαστε η γενιά με τους πιο μορφωμένους ανθρώπους που γνώρισε ποτέ ο τόπος,όσο αφορά την πανεπιστημιακή γνώση, αλλά με τους πιο αμόρφωτους ανθρώπους όσο αφορά τα συναισθήματα προς τον συνάνθρωπο.
Μισούμε τον συνάνθρωπο, τον μισούμε φανατικά, θέλουμε να τον βλέπουμε να υποφέρει. Όπως ακριβώς με τα κακομαθημένα παιδιά που ζηλεύουν τα μικρότερα αδέλφια τους. Μόνο ο πιο δυνατός και υπάκουος αξίζει ανταμοιβή και επιβράβευση.
Μάθαμε να αποποιούμαστε της ευθύνης των πράξεών μας, γιατί πάντα κάποιος προστάτης καθάριζε για μας. Κάποιος προστάτης, είτε γονιός, είτε εταιρία, είτε νόμος....είτε οτιδήποτε, θα αναλάμβανε την ευθύνη των πράξεων μας. Και πάντα ήμασταν πιστά υποταγμένοι σε αυτόν τον προστάτη για να τα έχουμε καλά μαζί του, άσχετα αν διέπραττε κάποια αδικία απέναντι σε συνάνθρωπο μας.
Δεν μάθαμε να ζούμε, να σκεφτόμαστε και να πράττουμε ελεύθερα. Δεν μάθαμε να είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι. Γιατί ελευθερία σημαίνει ευθύνη. Ένας πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος, δεν έχει την ανάγκη προστασίας, γιατί απλά αναλαμβάνει όλες τις ευθύνες των πράξεών του. Ξέρει ότι οποιαδήποτε κίνηση που θα κάνει, θα έχει επίπτωση τόσο στον συνάνθρωπο όσο και στο περιβάλλον. Και κάποιος που εκτιμάει την ελευθερία, μπορεί να εκτιμάει και την ελευθερία του συνανθρώπου του. Εκτιμάει την ελευθερία των δικαιωμάτων της ζωής και του περιβάλλοντος. Δεν κρύβεται. Στέκεται σαν ίσος μεταξύ ίσων. Δίνει και δέχεται σεβασμό και αγάπη. Κάθε ενέργεια είναι μελετημένη και προσεγμένη στο να μην βλάψει οτιδήποτε.
Η κοινή λογική, που μας έχουν πρήξει με αυτήν την έννοια, μας λέει να συμπορευόμαστε με τον ισχυρό.
Αν αναλογιστούμε ότι δεν είμαστε ισχυροί, αλλά ούτε και ανίσχυροι, απλά είμαστε άνθρωποι και μπορούμε να τείνουμε να γίνουμε ελεύθεροι δηλαδή υπεύθυνοι. Κάθε μας μικρή ενέργεια θα πρέπει να έχει σκοπό την τάση να γίνουμε ελεύθεροι δηλαδή να μην θέλουμε να σκλαβώσουμε τον συνάνθρωπο ούτε να καταστρέψουμε το περιβάλλον, ούτε να κακοποιήσουμε τα ζώα. Αν, για παράδειγμα, για κάθε προϊόν που αγοράζουμε, μαθαίναμε τις συνθήκες με τις οποίες παράχθηκε, τις επιπτώσεις που έχει στο περιβάλλον, τις συνθήκες εργασίες των εργαζομένων, την επίπτωση στα ζώα. Και δεν λέγαμε απλά ένα: ''δεν είναι δική μου ευθύνη, είναι ευθύνη της εταιρίας'' τότε θα καταλαβαίνατε για τι πράγμα μιλάω.
(Το παράδειγμα είναι για να υπάρχει και μια σχέση με το μπλογκ)
Υλικά
ζύμη
Αλεύρι 300γρ
μαγιά ξηρή 1 φακελάκι
αλάτι 1 κουταλάκι του γλυκού
νερό χλιαρό περίπου 200ml
γέμιση
λαχανικά της αρεσκίας σας, μελιτζάνες, κολοκυθάκια, πατάτες, μανιτάρια.
Γιαούρτι ή τζατζίκι
σε ένα μπολ ανακατεύετε το αλεύρι με την μαγιά και το αλάτι. Ρίχνετε το νερό και ανακατεύετε μέχρι να γίνει μια πολύ μαλακιά ζύμη που να κολλάει στα δάχτυλα. Την αφήνετε μέσα στον φούρνο στους 50 βαθμούς για μία ώρα μέχρι να φουσκώσει.
Κόβετε την ζύμη σε μικρές μπαλίτσες, περίπου όσο του τένις, και τις ανοίγετε πάνω σε αλευρωμένη επιφάνεια σε μικρούς δίσκους.
Βάζετε ένα τηγάνι στην φωτιά και το αφήνετε να κάψει. Βάζετε την ζύμη και ψήνετε για κάνα δύο λεπτά την κάθε πλευρά. Προσέξτε να παραμείνουν μαλακές μέσα και τραγανιστές απ' έξω.
Ψήνετε στο γκριλ τα λαχανικά, αφού τα έχετε λαδώσει λίγο.
Γεμίζετε τις πίτες με τα ψητά λαχανικά, βάζετε και την σάλτσα που σας αρέσει. Εμένα μου αρέσουν με ελαιόλαδο βαλσάμικο ψιλοκομέμο σκόρδο και μαϊντανό.
Υ.Γ Ένα ποστ το χρόνο; μάλλον έχω τεμπελιάσει...............................................................................................................................................................................................................
