Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Πατάτες Dauphinoise (ντοφινουάζ)

Στεκόμουν απ΄έξω από το εστιατόριο και περίμενα να έρθει, περίεργο γιατί εγώ συνήθως αργώ στα ραντεβού μου, αλλά σήμερα ήταν μια ιδιαίτερη βραδιά. 

Ανάβω ένα τσιγάρο, αφήνοντας τον καπνό να με τυλίξει σαν ένα μανδύα και να με κάνει αόρατο έστω και για λίγο, ή μάλλον έτσι θα ήθελα, από τα αδιάκριτα βλέμματα των περαστικών. Νομίζω ότι όλοι με κοιτάνε, όλοι οσμίζονται την αμηχανία και το άγχος μου για την εξέλιξη της βραδιάς.Αν και ξέρω ότι απλά με προσπερνάνε χωρίς ούτε καν να αντιλαμβάνονται τον λίγο χώρο πεζοδρομίου που έχω καταλάβει εδώ και ένα τέταρτο.


Ένα χτύπημα στην πλάτη, κάτι σαν φτου ξελευτερία, σκορπάει την αμηχανία και την ανυπομονησία. Γυρνάω,την κοιτάζω. Ναι είναι αυτή. Ο επί πενταετίας μόνιμος σταθερός μου έρωτας. Φιλί στα πεταχτά, την αγκαλιάζω διακριτικά και μπαίνουμε στο εστιατόριο.

-Καλησπέρα, έχουμε κάνει κράτηση, λέω στον υπάλληλο στην υποδοχή. 
Ένας σερβιτόρος μας οδηγεί στο τραπέζι μας. Έχω άγχος. Πως μπορείς να βρεις λόγια για να αλλάξεις την ζωή σου έτσι μέσα σε λίγα λεπτά;
Πως αλλάζεις την ζωή δύο ανθρώπων μέσα από μια φράση; 
Αυτή είναι απλά ευδιάθετη και όμορφη όπως πάντα.
Ο σερβιτόρος παίρνει παραγγελία. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς παραγγείλαμε.
Οι πατάτες ντοφινουάζ πάντως ήταν  σίγουρα μαζί με ένα φιλέτο με άγρια μανιτάρια που πήρα και μπουκάλι κόκκινο κρασί, που δεν έδωσα καμία σημασία στην μάρκα.  
Το μυαλό μου ήταν αλλού.

 Το χέρι μου συχνά γλίστραγε μέσα στην τσέπη του παντελονιού μου και χάιδευε ένα μικρό κουτάκι, ανυπομονούσα   να βγάλω και να το χρησιμοποιήσω.
Το δείπνο κύλισε ευχάριστα για αυτήν. Η ώρα πλησιάζει, κάνω χρήση μους πικρής σοκολάτας. Σοκολάτα η ευδιάθετη, κρασί το αγχολυτικό σύμμαχοι για τις μεγάλες λέξεις που πρέπει να πω. Το χέρι μου χαϊδεύει το κουτάκι.

Ανάβω τσιγάρο, ξεφυσάω τον καπνό και μαζί του βγαίνουν από τα πνευμόνια μου και όλες οι αναστολές που είχα.
Της πιάνω το χέρι την κοιτάζω στα μάτια. 
- Μαρία είμαστε πέντε χρόνια μαζί, της λέω. Άντε πήγαινε και γαμήσου, αποφάσισα να μείνω μόνος, σε βαρέθηκα. 
Σηκώνομαι πληρώνω  το λογαριασμό. 
Βγαίνω στο δρόμο βγάζω το κουτάκι από την τσέπη, παστίλιες μέντας, τρώω μια 
και σβήνει τη γεύση του δείπνου από το στόμα μου, όπως έσβησα πέντε χρόνια από τη ζωή μου μέσα σε μια πρόταση.

Τηλέφωνο σε φίλο, συνάντηση στο γνωστό μπαρ.

Συνεχίζεται....  





Πατάτες ντοφινουάζ


1 κιλό πατάτες
γάλα 200 γρ
κρέμα γάλακτος 250 γρ
παρμεζάνα 50-70 γρ τριμμένη
βούτυρο 3 κουταλιές της σούπας
σκόρδο 2 σκελίδες
αλάτι
πιπέρι
μοσχοκάρυδο


εκτέλεση

κόβουμε τις πατάτες στο μαντολίνο σε λεπτές φέτες, εγώ δεν έχω μαντολίνο και τις κόβω με το μαχαίρι θέλει λίγη υπομονή.
Κόβουμε τις σκελίδες του σκόρδου στα δύο και τρίβουμε τα τοιχώματα ενός πυρίμαχου σκεύους ή από ένα ταψάκι.
Με μια κουταλιά βούτυρο βουτυρώνουμε το σκεύους.
Βάζουμε μια στρώση πατάτας καρυκεύουμε βάζουμε το μισό τυρί, βάζουμε άλλη μια στρώση πατάτας, καρυκεύουμε και προσθέτουμε την κρέμα που την έχουμε αραιώσει με το γάλα. Βάζουμε το υπόλοιπο τυρί ξανά καρυκεύουμε. Απλώνουμε το υπόλοιπο βούτυρο και ψήνουμε για μιάμιση ώρα στους 160 βαθμούς. 



1 σχόλιο:

  1. Καλώς σε βρήκα!
    Συνταγή για τις πατάτες ντοφινουάζ έψαχνα αλλά ομολογώ ότι με κέρδισε η ιστορία σου! χα!χα!

    Γιατί σταμάτησες έχεις ωραίο χιούμορ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή